Speelse Bever

Deze week was er heel wat te doen rond de kinesisten (zie onder meer dit artikel uit De Morgen). De meesten onderschrijven een conventie waardoor ze zich schikken naar een bepaald loon. Echter… hun loon is al vele jaren niet meer gestegen! Bovendien rekenen ze heel wat kosten niet door (zoals bv. tapes en naalden die ze gebruiken) en is hun verplaatsingsvergoeding te ridicuul voor woorden. En nu is blijkbaar de maat vol en komen die (brave) kinesisten (eindelijk) in opstand. Er is al voor minder gestaakt in België!

Met dit schrijven wil ik de kinesisten een hart onder de riem steken. Ze zijn een heel belangrijke schakel voor een sporter zoals ik. Ik durf zelf te stellen dat ik zonder mijn kinesisten waarschijnlijk geen enkele marathon tot een goed einde had gebracht!

Kinesisten verhelpen niet alleen kwaaltjes, ze leren je ook om proactief te zijn en blessures te voorkomen via gerichte oefeningen. Goeie kinesisten helpen je om je lichaam te leren kennen, beter aan te voelen en efficiënter te gebruiken. Kinesisten leren je om je lichaam als (loop)machine af te stemmen om steeds betere prestaties te leveren en om pijnvrij je favoriete sport te kunnen beoefenen.

Geregeld ondervind ik dat kine een fysiek zwaar beroep is. Wanneer bijvoorbeeld mijn neef Jeroen, tevens mijn kine, een uur lang de spieren in mijn benen behandelt en ik het zweet op zijn hoofd zie parelen. Ik begrijp dat hij ervoor zorgt dat hij het uur na mij een makkelijkere behandeling inplant om wat te bekomen! Ik hou het nauwelijks 5 minuten vol om mijn vrouw een schouder-nek massage te geven alvorens mijn handen in een kramp schieten!

Ik ondervind het ook aan de lijve wanneer ik weer eens in een onmogelijke houding lig met een kine bovenop me terwijl die zich inspant om mijn bekken recht te zetten en wat ligamenten te rekken.

Kinesisten zijn ook vaak toffe peren (sorry dames, tot nu toe hebben enkel heren zich over mij ontfermd). Bij deze een welgemeende dankjewel aan Jeroen (aka Kine Caro), Yentl, Christophe en Kurt!

Sinds ik ben beginnen trainen voor een marathon, zoek ik de grenzen op van mijn lichaam. Dit vertaalt zich in allerlei ongemakken: een stram gevoel, een pijnscheut, een spanning, vermoeidheid, stijve spieren, trigger points die actief worden, ontsteking, enzovoort. Met het opdrijven van de trainingsintensiteit loeren blessures om de hoek. Ik heb al geregeld wat moeten rust inbouwen en ik heb al heel wat kwaaltjes laten behandelen door de kinesist. Ook mijn natuurlijke weerstand wordt soms ondermijnd wanneer ik naar piekconditie evolueer, waardoor de kans op ziekte vergroot (hoe contradictorisch dit ook mag klinken). Niet verwonderlijk dat vele marathonlopers net voor of net na een marathon ziek worden.

Dat ik hardlopen geweldig vind, is intussen al wel duidelijk. Een van de aspecten die er me zo in boeit, is dat het een ontdekkingstocht doorheen mijn lichaam is. Mijn lichaam wordt geleidelijk aan sterker en dat voel ik bijvoorbeeld aan krachtigere spieren, snellere looptijden, een strakkere lijn,… Ik leer mijn lichaam gaandeweg ook steeds beter kennen en begrijpen. Ik leer beter luisteren naar mijn lichaam en probeer symptomen (tijdig te) herkennen. Maar … de weg is nog lang, zo mocht ik de voorbije weken ondervinden !!! 

Eerder deze week een wake-up call gehad van de kine. Ik sukkel namelijk al enkele weken weer wat meer met kuiten en hamstrings. Het bekken werd intussen rechtgezet, trigger points werden met naalden te lijf gegaan, spieren werden losgemasseerd, maar de pijn bleef reizen door mijn lichaam. We waren enkele dagen aan zee deze week en daar ben ik op aanraden van coach Benny naar kine Kurt gegaan. En na welgeteld 2 minuten viel ik al genadeloos door de mand en legde hij met 1 verzoek mijn belangrijkste werkpunten bloot… Hij vroeg me om rechtop te staan en 1 been op te heffen zonder mijn bekken daarbij te kantelen… Welnu, dat lukte me niet! Helemaal niet zelfs!!! Ik stond letterlijk en figuurlijk aan de grond genageld. Conclusie: onvoldoende “core stability” … BAM, recht in mijn gezicht! Meer specifiek te weinig ontwikkelde heupstabilisatoren en bekkenbodemspieren. Te weinig mobiliteit in het bekken en te zwakke hamstrings…

Vervolgens beeldde hij uit hoe ik  liep als een eend, waarbij hij zijn bekken van links naar rechts liet wiegen. Gelukkig gaf hij toe dat hij overdreef en loop ik niet zoals de eend in het bijgevoegde filmpje 🙂 Maar doordat mijn bekken niet stabiel genoeg is tijdens het lopen, zet dit extra druk op de spieren en blijven dezelfde problemen weerkeren.

Blijkbaar houden de meeste sporters het (net als ik) nooit lang vol om met regelmaat kracht- en stabiliteitsoefeningen te doen. Dat gaf Kurt op vriendelijke wijze nog mee. Ik kan me goed inbeelden dat hij achter de rug wel eens met zijn ogen draait, zoals de man op de prent 😉

Eigenlijk wist ik al wel dat ik meer aan mijn core stability moest werken. Ik gaf het steevast als een van mijn werkpunten op, maar ik was er tot nu toe nog niet zo hard mee geconfronteerd! Deze keer kwam het serieus aan en neem ik me voor om nu echt eens werk van te maken van de core stability, 3 keer per week! 

Met speelse groeten,

Bart