Speelse Bever

Voor mij persoonlijk heeft La Chouffe een zoete nasmaak!

Een La Chouffe, of beter gekend als een “Choufke” (uitgesproken als sjoefke), kan al eens lekker  smaken, daar hoef ik de meesten niet van te overtuigen. Een “toegankelijk” biertje, zo werd me kort geleden nog duidelijk op een feestje met vrienden bij ons thuis… dat kan u met eigen fantasie verder invullen.

Voor u denkt dat mijn blog plots over bier zou gaan en niet langer over hardlopen, zal ik maar bekennen dat het alles te maken met de Trail die ik er recent liep. Niet zomaar een trail, maar mijn eerste trail over een langere afstand dan een marathon. Van zodra de afstand boven de 42,195km gaat, kan men dat als een “ultra” trail bestempelen… En dat was een van mijn voornemens voor 2017-2018.

Op 1 januari dit jaar nam ik nl. pen en papier bij de hand. Ik schreef volgende loopdoelstellingen neer voor 2017-2018.

1. Een 10 kilometer in minder dan 40 minuten (dus aan 15km per uur)
2. Een halve marathon in minder dan 1u30
3. Een marathon in minder dan 3u10 en liefst nog zo dicht mogelijk bij de 3u grens
4. 2017 kilometers in 2017 – wat neerkomt op ongeveer een marathon per week gemiddeld
5. Een ultra trail
6. Een berg trail
7. En vooral veel loopplezier en geen blessures

Toen ik het lijstje nog eens nalas, merkte ik dat ik een vlotjes een ultra trail bij mijn doelstellingen had vermeld. Los uit de pols, zonder veel na te denken had ik het neergeschreven… mogelijk nog wat lichtjes onder invloed van de avond ervoor? Ik schrok toch even van mezelf. Iets denken is nogal onschadelijk, maar iets neerpennen is toch nog andere koek. De marathon afstand is iets mythisch, maar daar nog over gaan, daar moet je toch al 2 vijzen voor los hebben. Aangezien er bij mij wel enkele vijzen los staan of mogelijk zelfs ontbreken, heb ik het maar op het lijstje laten staan.

Intussen zijn reeds enkele doelstellingen gerealiseerd. Ik liep 39min54sec op een 10 kilometerwedstrijd begin dit jaar in Geer. Doelstelling 3 is intussen ook gelukt, met een 3u03 op de marathon in Dusseldorf eind april (lees er gerust mijn blogverslagje op na indien u dit interesseert). De halve halve marathon die ik uitkoos, liep ik boven de 1u30, maar het was dan ook eentje met 250 hoogtemeters en ik had die dag slechte benen jammer genoeg. Voor nummertje 4 ben ik goed op weg, iets over halfweg het jaar staat de teller op bijna 1500km. Nummertje 7 is voorlopig heel goed aan het lukken, zo zal u verder nog lezen.

Terug naar de doelstelling 5, de ultra. Nu het op papier stond, kwam het erop aan om er eentje uit te pikken die qua timing en parcours haalbaar was. Vorig jaar liep ik de 28km van de La Chouffe trail en toen al speelde het door mijn gedachten om terug te komen voor de “full monty”, de 50 kilometer. Een mooie trail in de buurt van Houffalize. Eentje met +/- 1300 hoogtemeters leek me nog haalbaar. Ik liep vorig jaar de 33km van de Trail des Fantômes en die had een 1300tal hoogtemeters, vandaar de idee…

2 weken geleden was het dus zover. Aangezien de start al om 8u was en Houffalize niet echt naast de deur ligt, boekte ik via AirBnb een kamer op een kwartiertje rijden. Gastvrouw Isabelle was zo aardig om al rond 6u ’s morgens ontbijt te willen serveren en ging in op mijn verzoek om pannenkoeken te bakken. Moest ik niet zo gelukkig getrouwd zijn… 😉

Naar goede gewoonte sliep ik de nacht voor een wedstrijd bijzonder onrustig, net zoals de nacht voor een belangrijk examen aan de unief. Maar intussen weet ik al dat de weinige uurtjes slaap geen impact hebben op de prestatie, daar maak ik me dus niet langer zorgen in.

Aan de start begonnen de zenuwen toch aardig door de keel te gieren… waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? 6 à 7 uur lopen voor de boeg… waarom toch? 1300 hoogtemeters, waar is dat voor nodig? Vorig jaar ging loopmaatje Hans midden in het bos zwaar door zijn knie, vlak voor mijn neus, een klein jaar en 1 operatie verder is hij nog steeds op de sukkel… waarom wil ik dat risico lopen? Voor het eerst had ik sticks mee, geen idee hoe ik ermee moest lopen… waarom had ik het niet eerder getest?

Het antwoord volgde al snel: 3… 2… 1… en daar gingen we, een 200tal lopers in totaal. Een gelukzalig gevoel overviel me … de eerste kilometer ging steil bergop en niet veel later doken we het bos in op de eerste “single track”. Een single track is een smal paadje waar je niet echt iemand kan passeren. Er ontstaat dan al snel wat file en van zodra er 1 iemand begint te wandelen, volgen de anderen noodgedwongen… al was ik daar ook niet echt rouwig om 🙂 Dat had ook te maken met de tips die ik had gekregen.

Ik had op voorhand advies ingewonnen bij enkele bevriende ultra lopers, Hans en Philippe. Enkele van hun “ultra-tips” waren

1. ga niet te voortvarend van start en doseer je krachten over de hele wedstrijd, als je op het einde nog over hebt, draai dan het gashendeltje pas helemaal open, niet eerder!
2. Wandelen is geen schande: bergop hoef je niet te lopen als je al stappend ongeveer hetzelfde tempo haalt, zo spaar je energie. Wandelen is zelfs slim!
3. Blijf goed eten en drinken onderweg

Al vrij snel begon het stevig bergop te gaan. Tijd om de sticks boven te halen, dacht ik bij mezelf. Nu was het de eerste keer met sticks (ja, zo van die Nordic Walking opplooibare sticks), dus was het sneller gedacht dan gedaan. Het duurde even eer ik de sticks uit mijn rugzakje had gehaald en in elkaar had geklikt. Echter… niet veel verder bleek dat het steile stuk maar van korte duur was en de meeste andere lopers de sticks alweer – al lopend- opborgen. Toen begon het knoeien pas echt bij mij… zo erg zelfs dat ik na 3 pogingen om al lopend de sticks op te bergen me toch noodgedwongen aan de kant moest zetten. Nochtans leek dat niet zo moeilijk in het Youtube filmpje dat ik daags voordien had opgezocht 🙂

De eerste bevoorrading is aan de brouwerij van La Chouffe in Achouffe.

Het symbool van het bier is de kabouter. Ook al had ik de brouwerij al eens bezocht, toch kon ik tijdens het lopen me niet meer herinneren wat het verhaal achter die dekselse kabouter weer was. Hoe die La Chouffe die op me wachtte aan de finish zou smaken, dat kon ik me wel levendig voor de geest halen!

Uit ware historische feiten groeide in de vallei der feeën, in de nabijheid van Houffalize, een legende van een ondergrondse brouwerij welke door kabouters werd gerund. Deze kabouters brouwden dagelijks 15 miljoen hectoliters bier, dat is de productie van België, welke ze bovengronds lieten uitstromen, als een bierbron in de bossen van Cédrogne. Omdat dit ook het hoogste punt van Belgie was, vloeide dit bier vanzelf naar alle hoeken van het land, en zo ontstond de benaming: Belgie, het bierland. Als deze lilliputters als verpozing even buiten hun brouwerij boven de grond kropen, konden ze niet tegen het felle zonlicht en moesten steeds niezen: aaaa-chouffe, aaaa-chouffe. Dit verklaart meteen de naam van deze toen nog onbekende plaats en de kabouters werden voortaan les nains d’Achouffe genoemd. Door het vertrek van de tempeliers op kruistocht waren de brouwkabouters genoodzaakt hun bierproductie terug te schroeven. De pest kwam de streek teisteren en verscheidene dorpen verdwenen volledig. De grond boven de kabouterbrouwerij stortte in, waardoor het hele kaboutervolkje levend werd begraven. Daardoor ligt nu het hoogste punt van Belgie iets verderop. Nu komt uit de bron van Cédrogne alleen maar water. Een kabouter overleefde de ramp. Hij heette A. Chouffe. Het was pas in 1978 dat A. Chouffe, op een van zijn nachtelijke tochten, een zekere Pierre Gobron en Christian Bauweraerts tegen het bierlijf liep. Zij wilden dit kabouterbier weer in eer herstellen, doch het recept was mee met de kabouterbrouwerij in de aarde verzwolgen. (…) Achttien jaar geleden (augustus 1982) is de wens van de oudste kabouter van Achouffe in vervulling gegaan. Het recept van het kabouterbier was teruggevonden. Hij dronk er een glas van, niesde nog een maal en gaf de geest. (…) Als dank werd de laatste nain d’Achouffe op het etiket afgebeeld.

Na de brouwerij waren er enkele technische passages in het bos en 2 rivierdoorsteken, afgewisseld met op-en-af in het glooiende landschap van weiden en velden. Een prachtige streek, terecht bemind door wandelaars en fietsers!

Ik probeerde mijn krachten goed te doseren. De sticks bleken een geweldige hulp bij het bergop lopen, wat een aanwinst! Ik kwam zelfs in een runner’s high terecht tussen kilometer 30-38 aan de bevoorrading, genieten! Maar de hoogtemeters en de afstand begonnen stilaan hun tol te eisen en vanaf kilometer 43 was het vat stilaan af. Vooral dan in het naar beneden lopen. Daar kom ik duidelijk toch nog wat techniek tekort.

Bovendien werd het vanaf kilometer 43 ongeveer zowel fysiek als mentaal zwaar. Fysiek zwaar omdat de zwaarste hellingen en afdalingen op het einde nog kwamen (zie kaartje hoger en zie foto onder). Mentaal omdat ik voor het eerst over de marathon afstand ging, maar erger nog, omdat de frisse lopers die voor de kortere afstanden van 20 en 28 kilometer hadden gekozen op het parcours verschenen. U kan zich al inbeelden dat het niet zo prettig is om voorbij gevlogen te worden door de besten op die afstand… plots lijkt het alsof je stil staat!

Aangezien ik vorig jaar de 28km had gelopen, wist ik wat me te wachten stond, dus kon ik me er al op voorbereiden. Afzien doe je sowieso, of je nu stapt of loopt, of je nu 20-30-40 km in de benen hebt… dus vooruit met de geit… en gezwind (zo beeldde ik me het toch in) liepen we verder… De laatste afdaling naar de aankomst was moordend voor mijn bovenbenen, maar met een grote glimlach en een nog grotere voldoening ging ik als 104de (midden in het pak) over de eindmeet in 6u07 (voor uiteindelijk 48 kilometers)!

Vanaf vandaag mag ik mezelf als ultra-loper bestempelen en daar ben ik bijzonder fier op! Al moet ik wel toegeven dat ik nog maar een “mini-ultraloper” ben, want er zijn ultralopen van 100km, 100mijl en zelfs 250+ kilometers.

Deze ervaring smaakt naar meer 🙂

De dag erop was ik zo stijf als een plank en had ik het genoegen om een lange autorit te mogen doen naar de Provence. Een hele dag stilzitten in de auto, veel slechter kan je niet hebben als herstel… maar ik had Sarah beloofd om er niet over te klagen 🙂 En gelukkig heeft Sarah meer dan haar deel van de kilometers gereden en waren de dochters braaf. Dag 2 waren de benen ook nog heel erg pijnlijk, maar vanaf dag 3 waren we weer +/- op de been.

Nog een bedankje voor de organisatie Sportevents (www.sportevents.be). Ik liep al verschillende trails via hen (North C Trail, Meerdaelwoud, La Chouffe, Fantôme, Vaals). Sportevents slaagt er keer op keer in om een vlekkeloze organisatie neer te zetten, mooie parcours uit te tekenen en prachtige foto’s als herinneringen aan te bieden. Kijk eens via deze link voor het verslag van de La Chouffe Trail.

Volgende uitdaging is “La 6D Lacs”, een 27km bergtrail in La Plagne met 1700 hoogtemeters! Het verslag lees je hier Mijn eerste berg-trail – La 6D Lacs- afzien en genieten .

Met speelse groet,

Bart